| Wilfred COOPING |
Pozycja |
||
| Lata w Leeds: 1929-1934, 1939-1942 |  |
17/08/1909 |
Obrońca |
| Już jego pseudonim „Iron Man” daje jasno do zrozumienia że Wilf to typowy angielski obrońca preferujący siłowy styl gry. Co ciekawe chodź nigdy nie odstawiał nogi i zawsze grał na pograniczu faulu to w ciągu całej swojej kariery nie otrzymał nawet żółtej kartki co w przypadku obrońcy można uznać za wynik imponujący. Urodzony w małym mieście Barnsley obrońca oprócz gry w piłkę miał także inne, trudne obowiązki. Z początku gdy nie mógł dostać angażu w miejscowym klubie, Barnsley postanowił podjąć się ciężkiej pracy w kopalni po godzinach grając w piłkę w lokalnym klubie, Middlecliffe Rovers. Ostatecznie pech Coppinga skonczył się w 1929 roku gdy przykuł na siebie uwagę największego klubu w regionie, Leeds United. Zdawał sobie sprawę że dla niego to życiowa szansa i bez wahania porzucił kopalnię i przeniósł się do stolicy hrabstwa Yorkshire. Pierwsze dwa sezony Wilf grał raczej epizodycznie. Dick Ray dawał raczej szanse wykazania się innym. Dopiero kolejny sezon należał do Coopinga w którym na stałe zadomowił się w środku defensywy „Pawii”. Z czasem przyszło też powołanie do reprezentacji Anglii. Warto podkreślić ze Wilfred zadebiutował w reprezentacji Synów Albionu w pamiętnym meczu z Włochami rozegranym na stadionie Highbury w Londynie. Mecz wygrali Anglicy a samo spotkanie zostało okrzyknięte „Bitwą o Highbury”. Dla Coopinga było to spotkanie niezwykłe z jeszcze innego względu. Oprócz debiutu w reprezentacji zadebiutował na stadionie Highbury, na tym samym na którym grał Arsenal, jego przyszły pracodawca. Wilf opuścił Yorkshire dla Londynu w 1934 roku. Leeds otrzymało za niego kwotę 8000 funtów. W Arsenalu początkowo miał być zmiennikiem Boba Johna lecz szybko wygryzł ze składu Walijskiego obrońcę. Zadebiutował w meczu z Portsmouth i miejsca w składzie nie oddał już do końca przyczyniając się do zdobycia mistrzostwa przez Kanonierów. Kolejne sezony to gra zarówno dla klubu jak i reprezentacji w której łącznie zaliczył okrągłe 20 spotkań. Cooping wraz z resztą Kanonierów powtórzył mistrzostwo Anglii jeszcze w 1938 roku, także dokładając do tego dorobku Puchar Anglii oraz Tarczę Dobroczynności. W Londynie grał do marca 1939 roku. Kiedy nad Europą wisiała groźba wybuchu II wojny światowej, Wilfred poprosił o rozwiązanie umowy wiążącej go z klubem z Highbury w celu powrotu z rodziną na północ Anglii. Działacze Arsenalu, zrozumieli trudną sytuację obrońcy i przystali na taki układ i zgodzili się na powrót zawodnika do Yorkshire. Powrót do Yorkshire oczywiście okazał się powrotem także do Leeds United. Z tą różnicą że tym razem reprezentowanie białych barw miało inny charakter. Czasy były ciężkie bowiem II wojna światowa trwała w najlepsze. Ogromna ilość mężczyzn wówczas na ochotnika zgłaszał się do odpełnienia służby wojskowej. Tak samo postanowił zrobić Cooping. Zgłosił się na ochotnika do wojska i służył w Afryce północnej awansując do stopnia Sergant Major. Okazjonalnie grał dla Leeds podczas organizowanych w czasie wojny meczów, jednak karierę zakończył w 1942 roku. Wojna dobiegła końca a Cooping postanowił podjąć się pracy trenerskiej. Na początku wylądował w Belgii a konkretnie w Beerschot. Potem wrócił na Wyspy gdzie trenował Southend, Brsitol oraz Coventry. Brak sukcesów w jakichkolwiek rozgrywkach z tymi zespołami spowodował ze Wilf postanowił definitywnie dać sobie spokój z futbolem. Po całkowitym rozstaniu się z piłką osiadł w małym kurorcie Southend-on-Sea. Zmarł w 1980 roku mając 70 lat. Warto dodać ze jego kariera piłkarska została doceniona w 1998 roku gdy Angielska Federacja Footballu, w setną rocznicę powstania, włączyła Coppinga na listę 100 Legend Ligi Angielskiej. Napisał: Simon |
|||
